ဟင္ ဟိုမွာ ကိုရင္တစ္ပါး ေတာထဲ ၾကြသြားပါလား။ ဘာလုပ္တာ ပါလိမ့္။ ေဟးးးးးးးးးးး မူးမတ္မ်ားတို႔ လုိက္ၾကည့္ၾကစမ္း။ ကုိရင္ေလးတစ္ပါး ေတာထဲ ၾကြသြားတာ ေတြ႔လုိက္တယ္။ ( ဘုရင္ၾကီး သီဟရာဇသည္ အပန္းေျဖ အနားယူရန္ ေအးခ်မ္းစိတ္ၿငိမ္ေသာ ေဘးမဲ့ေတာၾကီးသို႔ မူးၾကီးမတ္ရာ ေသနာပတိအစံုအလင္ျဖင့္ ၾကြေရာက္လာျဖစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မထင္မွတ္ပဲ ေဘးမဲ့ေတာၾကီးထဲကို ကိုရင္တစ္ပါးၾကြသြားသည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။ ဘုရင္ကို လုပ္ၾကံလုိသူမ်ားသည္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေနတတ္ၾကရာ မင္းၾကီးမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေရာ သိခ်င္စိတ္ေရာ ျဖစ္ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ခုလို အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္)။ မူးမတ္မ်ားသည္လည္း အလ်င္အျမန္ လုိက္သြားၾကသည္။ ေတာထဲေရာက္လို႔ ဟိုရွာ ဒီရွာနဲ႔ ရွာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဟာ ေတြ႔ပါၿပီ။ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး သစ္ပင္အၾကီးၾကီး တစ္ပင္ေအာက္မွာ တင္ပလႅင္ေခြလွ်က္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းစြာ တရားထုိင္ေနသည္။ မူးမတ္မ်ားလည္း အေ၀းမွပင္ ဦးတင္ရွိခိုးၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတာစပ္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ဘုရင္ၾကီးကို အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္တင္လုိက္သည္။ ဘုရင္ၾကီးလည္း ဖူးေမွ်ာ္လိုသျဖင့္ စစ္တပ္ဗိုလ္ပါမ်ားကို ေတာစပ္မွာ တပ္ခ်ထားခဲ့သည္။ ကိုယ္တုိင္လည္း ညင္သာသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကိုရင္ေလးရွိရာသို႔ ဦးတည္ ၾကြျမန္းသည္။ ကိုရင္ေလးကို ခပ္ေ၀းေ၀း ေနရာေလးမွ ေနၿပီး ဦးတင္ရွိခိုး ဖူးေမွ်ာ္ ၾကည္ညိဳေနသည္။ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္ေနလုိက္ရသည္။ ကိုရင္ေလးလည္း သူ႔တရားထုိင္ျခင္း ကိစၥၿပီးသျဖင့္ သပိတ္ေလး ပုိက္ကာ ခရီးၾကြဘို႔ ျပင္ေနသည္။ ထိုအခိုက္ မင္းၾကီးနဲ႔အဖြဲ႔သည္ ကိုရင္ေလးကို ဦးတုိက္ရွိခိုးလုိက္သည္။
ၾကည္လင္သည့္ မ်က္၀န္း ေအးခ်မ္းသည္ မ်က္ႏွာ တည္ၿငိမ္သည့္အသြင္နဲ႔ ကိုရင္ေလးက ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုသည္။ ဘုရင္ၾကီးနဲ႔ ကိုရင္ေလး စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကုိရင္ေလးသည္ ေကာင္းကင္သို႔ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆြမ္းစားခ်ိန္ နီးေနသျဖင့္ ဘုရင္ၾကီးကို ဆြမ္းစားၾကြေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေျပာလုိက္သည္။ ဆြမ္းဘုန္းေပးေနတာကို ကိုယ္တုိင္ ဖူးေမွ်ာ္လိုေၾကာင္း ဘုရင္ၾကီးက ေလွ်ာက္ထားသည္။ ကိုရင္ေလးက ခြင့္ျပဳသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုရင္ေလးရယ္ ဘုရင္ၾကီးနဲ႔ အဖြဲ႔ရယ္ ေခ်ာင္းစပ္တစ္ခုသို႔ သြားခဲ့ၾကသည္။ ေခ်ာင္းစပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုရင္ေလးက ေရခ်ိဳးသပၸါယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တရားအမွတ္နဲ႔ ဆြမ္းဘုန္းေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆြမ္းက်န္ ဟင္းက်န္မ်ားကုိ ေတာေကာင္ ကုန္းေနသတၱ၀ါေလးမ်ား ေရသတၱ၀ါေလးမ်ားကို ဖိတ္ေခၚအစာေကၽြးသည္။ ကိုရင္ေလးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ႕မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ရေသာ ဘုရင္ၾကီးသည္ ကိုရင္ေလးကို အရမ္းၾကည္ညိဳမိသည္။
ဘုရင္ၾကီးက ကိုရင္ေလးကို “ ကိုရင္ေလးဘုရား၊ တုိင္းသူ ျပည္သားေတြ ရွာရ ေဖြရ လုပ္ရ ကိုင္ရတာ မလြယ္ကူပါဘူး ဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္ ခုလို အပိုအလွ်ံ မျဖစ္ေအာင္ တစ္ပါးစာ မွ်တယံုေလာက္ပဲ အလွဴခံရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား ဘုရား၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ဘ႑ာအလဟႆ မျဖစ္တာေပါ့ဘုရား ”လို႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္။ ကိုရင္ေလးက “ ဒကာေတာ္ မင္းၾကီး ကိုရင္က တစ္ပါးစာပဲ မွ်တရံုေလာက္ အလွဴခံတာပါ။ လူေတြက လွဴဘို႔စီစဥ္ထားၿပီး မလွဴလုိက္ရရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔လည္း ကုသိုလ္မ်ားေအာင္ စိတ္မေကာင္းလည္း မျဖစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး အလွဴခံတာ မင္းၾကီး။ ခုလို အလွဴခံလုိက္တာလည္း အလဟႆ မျဖစ္ပါဘူး။ မင္းၾကီးျမင္တဲ့အတုိင္းပဲေလ ကုန္ေနသတၱ၀ါေလးေတြ ေရေနသတၱ၀ါေလးေတြ စားၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။ ( ရွဥ္႔ေတြ ငွက္ေတြ ငါးေတြ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ကိုရင္ေလး ေကၽြးထားေသာ ဆြမ္းက်န္ ဟင္းက်န္မ်ားကို စားေနၾကသည္)။ တစ္ခ်ိဳ႕ခရီသြားေတြ လာတာနဲ႔ ၾကံဳရင္လည္း ေကၽြးရတာေပါ့။ ခရီးသြားတဲ့လူေတြကို အစာေပးလွဴရင္ အက်ိဳးတစ္ေထာင္ ရတယ္။ ေရထဲမွာရွိတဲ့ ငါး (တိရစၦာန္) ေတြကို အစာေပးလွဴရင္ အက်ိဳး တစ္ရာ ရတယ္။ အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုရင္လည္း ကုသိုလ္ရ။ လွဴတဲ့ ျပည္သူ/သားေတြလည္း ကုသိုလ္ရတာပဲေလ ” လို႔ တရားစကား ေျပာျပ ေဟာျပပါတယ္။ ကိုရင္ေလးကို အတုိင္းထက္အလြန္ ၾကည္ညိဳသြားခဲ့သည္။ ဘုရင္ၾကီးက “ ကိုရင္ေလးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ကုိ အခါအခြင့္မေရြး ကိုရင္ေလးဆီမွာ လာေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ ေတြ႔ခြင့္ေပးပါဘုရား ”လို႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္။ ကိုရင္ေလးက “ မင္းၾကီး ဒီေတာတင္မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္တုိင္းျပည္လံုးကို ဘုရင္ၾကီး ပိုင္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလးကို ခြင့္ေတာင္းေနစရာ မလိုပါဘူး။ ကိုရင္ပုိင္ဆုိင္တဲ့အရာဆိုလို႔ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိပါဘူး။ ကိုရင့္ခႏၶာကိုယ္ေတာင္ ကိုရင္ မပုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္းၾကီး စိတ္ၾကိဳက္ လာေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ကိုရင့္ကိုေတာင္ မင္းၾကီးက ႏွင္ထုတ္ခြင့္ ရွိေနတာပဲ ” လို႔ ျပန္ေျပာသည္။ မင္းၾကီးသည္ ကိုရင္ေလးကို ဦးတင္ရွိခိုးလုိက္သည္။ မ်က္၀န္းမွာေတာ့ ပီတိမ်က္ရည္ၾကည္ဥေလးေတြ တြဲခိုလွ်က္။ ဒီေန႔ ဒီေတာကို အနားယူဘို႔ လာေရာက္ခဲ့ရျခင္းသည္ သူလွည့္လည္ခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္မ်ားတြင္ အေအးခ်မ္းဆံုး ခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကိုရင္ေလးက ဘယ္ကလဲ ဘယ္သူ႔သားလဲ ဘယ္လိုအမ်ိဳးအႏြယ္ လဲဆိုတာကို သိခ်င္လာသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူလွ်ိဳမ်ားလြတ္ၿပီး ကိုရင္အေၾကာင္းကို စံုစမ္းရန္ လႊတ္ရသည္။ မၾကာပါဘူး။ သိရပါၿပီ။ ကိုရင္ေလးသည္ ရဲစြမ္းသတၱိနဲ႔ျပည့္စံုေသာ အမ်ိဳးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ သာသနာကို အလြန္အမင္းယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ မွန္မွန္ကန္ကန္ တရားမွ်မွ်တတ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ သစၥာေတာင္နယ္ေျမ၀န္ၾကီးဦးသူရ၏ သားျဖစ္သည္။ ကိုရင္ေလးသည္ ၁၅- ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္မွာ ကိုရင္အျဖစ္ သာသနာေဘာင္သို႔ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ၀န္ၾကီးသားဆိုေတာ့ လာေရာက္ဆည္းကပ္ဖူးေမွ်ာ္သူေတြ ေပါမ်ားသည္။ လွဴဒါန္းသူေတြ ေပါမ်ားသည္။ တရားအားထုတ္ခ်င္လို႔ ကိုရင္၀တ္လာကာမွ လူမ်ားစြာနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံေနရသည္။ တရားအားထုတ္ဘို႔ သိပ္အခြင့္မရ။ ဒါေၾကာင့္ သစၥာေတာင္နယ္နဲ႔ ေ၀းတဲ့ ေဘးမဲ့ေတာၾကီးသို႔ တစ္ပါးတည္း တိတ္တဆိတ္ ၾကြလာျခင္းျဖစ္သည္။
ဘုရင္ၾကီးသည္ ကိုရင္ေလးရဲ႕ ရုပ္သြင္ကို သာသနာ့၀န္ထမ္းအသြင္နဲ႔ေရာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စစ္ေသနာပတိအသြင္နဲ႔ေရာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္သည္။ သာသနာ့၀န္းအသြင္နဲ႔ ၾကည့္လွ်င္ ၾကည္လင္သည္ တည္ၿငိမ္သည္ ေအးခ်မ္းသည္ ။ စစ္ေသနာပတိအသြင္နဲ႔ မွန္းၾကည့္လွ်င္ ရဲရင့္သည္ ျပတ္သည္ တည္ၿငိမ္သည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရင္ၾကီးစိတ္မွာ ကိုရင္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာလို႔ အသက္ျပည့္ေသာအခါ ကိုရင္ေလးကို ရဟန္းဒကာအျဖစ္ေလွ်ာက္ထားၿပီး ရဟန္းခံေပးသည္။ ဘုရင္ၾကီးသည္ ကိုရင္ေလးနဲ႔ မေတြ႔ရခင္က စိတ္ေတြ ၿငီးေငြ႕လာလွ်င္ ေမာင္းမမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးျခင္း တုိင္းခန္းလွည့္လည္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုရင္ေလးနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၿပီးေနာက္ ကိုရင္ဆီကိုသာ သြားတတ္ခဲ့သည္။ ကိုရင္ေလးကို ျမင္ရ ဖူးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ေအးခ်မ္းသည္။ ကိုရင္ေလးဆီမွာရွိေသာ အေအးဓာတ္မ်ားက သူ႔ဆီကို ကူးစက္လာသည္ဟု ခံစားရသည္။ (ပန္းရနံ႔သင္းသင္းေလးက ပန္းထုတ္ထားတဲ့ သစ္ဖက္ကုိ ကူးစက္သလိုေပါ့)။ ကုိရင္ေလးဘ၀ကတည္း အခြင့္သင့္ရင္ သင့္သလို ဆည္းကပ္သြားလာေနေတာ့ ဦးဇင္းေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့သည္။ ဘုရင္ၾကီးမွာ အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပေသာ သမီးေတာ္ တစ္ပါးရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးဇင္းဆီကို တစ္ခါမွ ေခၚမသြားဖူးခဲ့။ ဦးဇင္းေလးရဲ႕ တရားအဆင့္အတန္းက ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာလည္း မင္းၾကီးမသိ။ (အရိယာတို႔ တရားအဆင့္အတန္းကို အရိယာတို႔အခ်င္းခ်င္းသာ သိႏိုင္သည္။ ပုထုဇဥ္တို႔က သိရန္ ခက္ခဲသည္၊ မသိႏိုင္ပါ)။ တကယ္လို႔ ရဟႏၱာျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိ။ ပုထုဇဥ္အဆင့္သာ ရွိေနေသးလွ်င္ ဦးဇင္းေလး စိတ္မတည္မၿငိမ္ျဖစ္မွာကို စုိးရိမ္မိသည္။ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးေတာ့ နန္းေတာ္ကို ဆြမ္းခံၾကြဘို႔ ဖိတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးဇင္းေလးက ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္သူေတြကိုပဲ ခ်ီးေျမာက္ခ်င္သည္ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္သူေတြစားတဲ့အစားအစာကိုပဲ စားသံုးခ်င္သည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ မၾကြခဲ့။ ခရီးလမ္းရဲ႕ ေ၀းေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းမည္ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ လက္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ပါးေနေလာက္ရံု ေသးေသးေလးသာ လက္ခံခဲ့သည္။
သူတစ္ပါး ေနရဘို႔အတြက္ မ်ားစြာေသာ သတၱ၀ါေလးကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာ မလိုလားဘူးတဲ့ေလ။ တစ္ေန႔ အမ်ိဳးကို ထိလွ်င္ နည္းနည္းမွ် ငံု႔မခံတတ္ေသာ ၀န္ၾကီးဦးသူရရဲ႕ သစၥာေတာင္နယ္သို႔ နယ္ခ်ဲ႕ ေက်းကုလားတို႔ အစုလုိက္အဖြဲ႔လုိက္ အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ သစၥာေတာင္နယ္သည္ နယ္စပ္နယ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္သည္။ နယ္စပ္ဂိတ္က အေစာင့္တပ္သားေတြ က်ဆံုးၿပီး ေက်းကုလားမ်ား ၀င္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီသတင္းကို ၾကားတယ္ဆိုရင္ပဲ မခံခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ေသာ ၀န္ၾကီးဦးသူရသည္ သူကိုယ္တုိင္ ဦးေဆာင္ၿပီး ေက်းကုလားမ်ားကို တုိက္ထုတ္သည္။ ေက်းကုလားမ်ား အင္းအားအရမ္းမ်ားေနေသာေၾကာင့္ ၀န္ၾကီးဦးသူရအပါအ၀င္ တပ္သားမ်ားစြာ တုိက္ပြဲမွာ က်ဆံုးၾကသည္။ သစၥာေတာင္နယ္ကို ေက်းကုလားတို႔ သိမ္းပိုက္လုိက္ပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ သိမ္းပိုက္လာလုိက္တာ နယ္ေျမေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားပါကုန္ၿပီ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဦးဇင္းငယ္ေလး မသိခဲ့။ တစ္ေန႔ ဆြမ္းဘုန္းေပးအၿပီး သပိတ္ထဲမွာ ဆြမ္းက်န္ ဟင္းက်န္မ်ား မရွိေတာ့သည္ကို သတိထားမိလုိက္သည္။ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္အရ မ်ားမ်ား ဘုန္းေပးမိလုိက္ျခင္းပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းကို ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လုိက္သည္။ ကုန္းသတၱ၀ါေလးအတြက္ တစ္ခါ ေရသတၱ၀ါေလးအတြက္ တစ္ခါ အန္ထုတ္လုိက္သည္။ ပံုမွန္ေကၽြးေနၾက သတၱ၀ါေလးမ်ားအတြက္ အစားေကၽြးျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ေန႔လည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဆြမ္းနည္းပါးလာမႈ႔ကို သတိထားမိလာသည္။
တစ္ေန႔ ဘုရင္ၾကီး လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္သည္။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္း။ ဆြမ္းနည္းပါးမႈ႔အေၾကာင္းကို သိခ်င္သျဖင့္ ေမးၾကည့္သည္။ ဘုရင္ၾကီးက “ မွန္ပါ ဦးဇင္း၊ တုိင္းျပည္မွာ ေက်းကုလားေတြ ေသာင္းက်န္းေနလို႔ ဘုရား။ ျပည္သူေတြလည္း အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ ေက်းလက္ေတာရြာေလးေတြမွာဆုိရင္ အစုလိုက္ အဖြဲ႔လုိက္ ေပ်ာက္က်ားစနစ္နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ သိမ္းပိုက္ေနၾကတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ေတြမွာေတာင္ သူတို႔က လူစုခြဲၿပီး ေပ်ာက္က်ားစနစ္နဲ႔ တုိက္ခုိက္ေနၿပီဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔လည္း တတ္ႏုိင္သည့္ အင္အားနဲ႔ ခုခံ တုိက္ထုတ္ ေနပါသည္ဘုရား။ ဦးဇင္းေလး စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ဘုရား။ တုိင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္သြားမွာပါဘုရား။ ဦးဇင္းေလး စိတ္ေအးေအးနဲ႔ တရားသာ အားထုတ္ပါဘုရား ” လို႔ ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္။ ဦးဇင္းေလးရဲ႕ ဖခင္ ဦးသူရ က်ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ မေလွ်ာက္ထားခဲ့။ ဦးဇင္းေလး စိတ္ဆင္းရဲေနမွာကို စုိးရိမ္မိသည္။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဦးဇင္းေလး တရားကို ေကာင္းေကာင္း အားမထုတ္ႏုိင္ေတာ့။ သူသည္ ဒီတုိင္းျပည္ရဲ႕ ေသြးသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တုိင္းျပည္အေရးသည္ သူ႔အေရး။ တုိင္းျပည္ကိစၥသည္ သူ႔ကိစၥ။ တုိင္းျပည္ေအးခ်မ္းမွ ျပည္သူေအးခ်မ္းမည္။ ျပည္သူေအးခ်မ္းမွ သူေရာ သတၱ၀ါေလးေတြပါ မေၾကာင့္မက်ပဲ ဘုန္းေပးစားသံုးႏုိင္မည္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏုိင္မည္။ ဒီလိုနဲ႔ တရားအားထုတ္လုိက္ အေတြးေတြ ၀င္လာလိုက္နဲ႔ ေနလာခဲ့ရသည္။ အရင္ကလုိ တရားအလုပ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မလုပ္ႏိုင္ခဲ့။ ဦးဇင္းေလး ရင္ထဲမွာလည္း ေအးလုိက္ ပူလုိက္ပါပဲ။ ဒီေန႔လည္း တရားအားမထုတ္ႏိုင္။ အေတြးမ်ားနဲ႔ လံုးခ်ာလုိက္ေနသည္။ ေက်းကုလားမ်ား သစၥာေတာင္နယ္ေျမက ၀င္ေလာက္လာခဲ့ရင္ ခက္ရခ်ည္းရဲ႕ ဆိုတဲ့ အေတြးက မၾကာမၾကာ ေနရာယူ လႊမ္းမိုးေနတတ္သည္။ အေတြးေတြနဲ႔ ေငးေမာေနဆဲမွာပဲ ဘုရင္မင္းၾကီး ေရာက္လာသည္။
ၿပီးေတာ့ “ ဦးဇင္းဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ တပ္ဦးကတုိင္ စစ္တုိက္ ထြက္ေတာ့မယ္ဘုရား။ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ ဆိုးေနၿပီဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ကံၾကမၼာကို ၾကိဳတင္ မသိႏုိင္ပါဘူးဘုရား။ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းနဲ႔ ခုတစ္ခါ ေတြ႔ဆံုရျခင္းဟာ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဆံုရျခင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္ဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ခ်င္ပါသည္ ” လို႔ ေလွ်ာက္ထားခြင့္ေတာင္းသည္။ ဦးဇင္းေလးက ေလွ်ာက္ထားခြင့္ေပးလုိက္သည္။ ဘုရင္းၾကီးက “ သာသနာဆိုတာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေကာင္းမွ ျပည္သူျပည္သားေတြ အဆင္ေျပမွ အားေကာင္းလာႏုိင္သည့္ သေဘာရွိပါသည္ဘုရား၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သာသနာဟာ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူ ျပည္သားေတြအေပၚမွာ မွီေနရတာ ျဖစ္လို႔ပါဘုရား၊ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ သာသနာကို တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုရင္ သာသနာအတြက္ က်ေရာက္လာတဲ့ အႏၱရာယ္ကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ မဆို ကာကြယ္ႏိုင္ဘို႔ တားဆီးႏိုင္ဘို႔ လိုပါသည္ဘုရား၊ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရ တရားအရသာကို ေအးခ်မ္းသာယာမွသာ ရႏုိင္ပါသည္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ဟာ မည္သူ႔ကိုမဆို စိတ္ေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္မွ တရားေဟာတာ မ်ားပါသည္ဘုရား။ စိတ္လႈပ္ရွားေနလွ်င္ တရားမေဟာပဲ ခဏတာ ေစာင့္ဆုိင္းေတာ္ မူပါသည္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အဓိက ေလွ်ာက္ထားခဲ့ခ်င္တာက သာသနာေတာ္ဆိုတာ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ျပည္သူနဲ႔ တုိင္းျပည္ ရွိဘို႔ လိုအပ္ပါသည္ဘုရား၊ သာသနာေတာ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူတိုင္း သာသနာရဲ႕ ေဘးရန္ေတြကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ မဆို (လူ၀တ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ရဟန္း၀တ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္) ကာကြယ္ တားဆိးေပးႏိုင္ဘို႔ လိုအပ္သည္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါဘုရား ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္။ ဦးဇင္းေလးမွာ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔က်န္ခဲ့သည္။
ေနာက္ေန႔တြင္ ၿမိဳ႕ေစာင့္က်န္ခဲ့ေသာ တပ္မွဴးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးဇင္းေလးရဲ႕ဖခင္ ၀န္ၾကီးဦးသူရ က်ဆံုးသြားၿပီးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ ခုလို လာေရာက္ ေလွ်ာက္ထားသည္ဆိုတာကို တိတိက်က် မသိေပမဲ့ ဦးဇင္း စိတ္မွာေတာ့ တစ္ခုခုကို ခုိင္ခုိင္မာမာ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔ ဆြမ္းခံၾကြေတာ့ သူ႔ဆြမ္းဒကာ ဒကာမမ်ားကို သူေနတဲ့ေဘးမဲ့ေတာကို လာခဲ့ဘို႔ ဖိတ္ခဲ့သည္။ ေန႔ခင္းဘက္တြင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဦးဇင္းေလးက “ ဒကာ ဒကာမတို႔ ဦးဇင္းေျပာစရာ ရွိလို႔ ေခၚလုိက္တာပါ။ ခုခ်ိန္ထိ ဦးဇင္းရဲ႕ ကာယကံ ၀စီကံမႈ႔အေနနဲ႔ အျပစ္ျဖစ္တာ တစ္ခုမွ မရွိဘူးလို႔ ရဲရဲၾကီး ေျပာရဲပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မွာေတာ့ အျပစ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေရးကို ေတြးမိတုိင္း ေသာကဆိုတဲ့ အျပစ္က စိတ္မွာ ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္း အေနနဲ႔ လူထြက္ၿပီး တစ္ေဒါင့္တစ္ေနရာက တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ေအးခ်မ္းတဲ့ သာသနာအတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ ဦးဇင္းက သစၥာေတာင္နယ္ေျမက ၀န္ၾကီးဦးသူရရဲ႕ သားပါ။ ဦးဇင္းငယ္ငယ္က တုိက္ခုိက္နည္း မ်ားစြာကို ေဖေဖက သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုိင္ခုိက္နည္းေတြကို ျပန္ေလ့က်င့္ၿပီး တုိင္ျပည္အတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေတာ့မယ္။ ဦးဇင္းကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္းမွာပဲ အ၀တ္စား သံုးစံုေလာက္လည္း ေတာင္းခံခ်င္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္အတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ သူမ်ားရွိရင္လည္း ဦးဇင္းနဲ႔အတူ တုိက္ခုိက္နည္းပညာမ်ား အတူတူ လာေရာက္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားႏိုင္ပါတယ္” လို႔ ေျပာလုိက္သည္။ ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အံ့ၾသသူမ်ားက အံ့ၾသၾကသည္။ လူထြက္မွာႏွေမ်ာၿပီး ငိုသူမ်ားက ငိုၾကသည္။ မ၀တ၀စားရသည့္ ဆြမ္းနဲ႔ အစာကိုေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေသာ သတၱ၀ါေလးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ဟူးးးးးးးးးး ခုေတာ့ ေအးခ်မ္းသည့္ ေတာေလးလည္း အပူမီးေတြ ကူးစက္ကုန္ပါၿပီလား။
ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတဲ့ ေက်းကုလားေတြ။ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး ဘာသာနဲ႔ သာသနာအတြက္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကတာေပါ့ကြာ။ ညေနဘက္တြင္ လူငယ္လူရြယ္မ်ားစြာတို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ဓားေတြ တုတ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ဦးဇင္းေလးအတြက္လည္း အ၀တ္စား အစံုမ်ားစြာ ပါလာသည္။ ဦးဇင္းေလးက မယူပါ။ သံုးစံုသာ ယူသည္။ က်န္တာေတြကို ျပန္ေပးလုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိကၡာခ်လူထြက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တုိက္ခုိက္နည္းပညာမ်ားကို ေလ့က်င့္ေတာ့သည္။ သူ႔နာမည္က ၀ီရတဲ့။ ၀ီရသည္ ဦးဇင္းဘ၀က တရားကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္သလို လူျဖစ္သြားေတာ့လည္း တုိက္ခုိက္နည္းပညာမ်ားကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ေလ့က်င့္သည္။ ညဘက္ ေန႔ဘက္ အခ်ိန္ျပည့္ ေလ့က်င့္သည္။ သူ႔အတြက္ စားဘို႔ လူငယ္လူရြယ္မ်ားက ယူလာေပးသည္။ ေလ့က်င့္မႈ႔ အရွိန္ရသည့္နဲ႔ အမွ် လ်င္ျမန္မႈ႔ ကၽြမ္းက်င္မႈ႔ သန္မာမႈ႔ ခုိင္မာမႈ႔ေတြက အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ကို ေကာင္းမြန္ခဲ့သည္။ ခုလို အေနအေျခပံုစံမ်ိဳးကိုသာ ဘုရင္ၾကီး သိခဲ့ ျမင္ခဲ့မယ္ဆုိလွ်င္ --------------------------------။
တစ္ေန႔ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္မွဴးေလးနဲ႔တကြ အမတ္ၾကီးမ်ား မ်ားစြာတို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ၀ီရကို ဒူးေထာက္အရိုအေသေပးၾကသည္။ ၀ီရ အံ့ၾသေနသည္။ သူသည္ ရဟန္းတစ္ပါးအသြင္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့။ ဘာေၾကာင့္ ဒူးေထာက္ အရိုေသ ေပးေနၾကတာလဲ။ နားမလည္ေတာ့ ။ မေနတတ္။ မွဴးၾကီး မတ္ရာမ်ားက “ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔၏ ဘုရင္မင္းျမတ္ၾကီးသည္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ တုိင္ပြဲ၀င္ရင္း နန္းရြာစံ ကံေတာ္ ကုန္သြားပါၿပီ။ ဘုရင္မင္းၾကီးက သူ႔ရဟန္းကို လူ၀တ္လဲေစၿပီး တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ ဘာသာနဲ႔သာသနာအတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ ေတာင္းပန္စကား ေလွ်ာက္ထားခိုင္းပါသည္။ ခုလို ျမင္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာျဖစ္ရပါသည္။ တုိင္ျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး ဘာသာနဲ႔ သာသနာအတြက္ ဘုရင္မင္းၾကီး၏ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါးကို လက္ခံေတာ္မူပါ ” လို႔ ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္။ ၀ီရလည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်သျဖင့္ ေပးအပ္ေသာ ေက်ေက်နပ္နပ္ျဖင့္ ေပးအပ္ေသာ တုိင္းျပည္တာ၀န္ကို တာ၀န္ေက်စြာထမ္းေဆာင္ဘို႔ လက္ခံလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ “ ငါသည္ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳး ဘာသာနဲ႔ သာသနာအတြက္ ေဘးျဖစ္ေစေသာ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေသာ ေဘးရန္ကို ကာကြယ္တားဆီဘို႔ အတြက္သာ ယခုလို လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္း စကားသည္ မွန္ကန္ေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါလုပ္ေဆာင္ေသာ အရာရာတုိင္း ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ပါေစသား” လို႔ သစၥာဆိုအဓိ႒ာန္ျပဳသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းထဲက ငါးေလးမ်ား ေတာေကာင္ေလးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
သူတို႔လည္း ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ျဖစ္ေနၾကလိမ့္မည္ သာ။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေက်းကုလားမ်ားကို တုိက္ထုတ္ခဲ့ရသည္။ ဘုရင္၀ီရ၏ ကၽြမ္းက်င္ေသာ နည္းပညာ ရဲရင့္ေသာ စိတ္ဓာတ္ မွန္ကန္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ တစ္နယ္ၿပီး တစ္နယ္ ျပန္လည္ သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဘုရင္၀ီရအေပၚ ယံုၾကည္အားကိုး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ တုိင္းသူ ျပည္သားမ်ားကလည္း တညီတညြတ္တည္း ပါ၀င္ လာၾကသည္။ တုိင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ား၏ ညီညြတ္မႈ႔သည္ တုိင္းျပည္၏ အင္းအားျဖစ္လာခဲ့သည္။ စည္းလံုးညီညႊတ္မႈ႔ နဲ႔ တစ္တုိင္းျပည္လံုးမွာ ခိုကပ္ေနၾကေသာ ေက်းကုလားမ်ားကို ၾကဴပင္ကိုခုတ္ ၾကဴငုတ္ပါ မက်န္ တြန္းလွန္တုိက္ခုိက္ ေမာင္းထုတ္ သုတ္သင္ ပစ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ တုိက္ပြဲေတြ အားလံုးၿပီးလို႔ တုိင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အခါမွာတာ့ ဘုရင္၀ီရသည္ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ တရားအရသာကို ေသာက္သံုးဘို႔ စဥ္းစားမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တုိင္းျပည္ ျပန္လည္တည္ၿငိမ္ဘို႔ တိုးတက္ဘို႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ သူကို ရွာမေတြ႔ခဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ ပစ္ထားခဲ့လွ်င္ ျပန္လည္ ျပိဳကြဲသြားႏုိင္သည္။ ကစဥ့္ကလ်ား ကေသာေမ်ာပါး ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။ မူးၾကီးမတ္ရာ ေသနာပတိမ်ားစြာတို႔ကလည္း တုိင္းျပည္ကို တည္ၿငိမ္တိုးတက္ဘို႔ လုပ္ေဆာင္ၿပီးမွသာ လိုရာလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းသင့္ေၾကာင့္ ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘုရင္တစ္ပါးအျဖစ္ ၀ီရတစ္ေယာက္ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနသည္။
တစ္ေန႔မွာ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ၾကီးဦးဗလက “ ဘုရင္မင္းျမတ္ ဘုရား၊ ရဲရင့္ထက္ျမတ္ေသာ အရွင္မင္းျမတ္ရဲ႕ ေသြးသားနဲ႔ စိတ္ဓာတ္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ တုိင္းျပည္အတြက္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သင့္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္ရြာစံ၀င္ေတာ္မူၿပီးေသာ ဘုရင္မင္းၾကီးရဲ႕ သမီးေတာ္ ရူပါနဲ႔ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ ေသြးသားဓာတ္တို႔ ခ်န္ထားခဲ့သင့္ပါေၾကာင္း ” ေလွ်ာက္ထား သံေတာ္ဦး တင္ေလသည္။ ရူပါသည္ ဘုရင့္သမီးဆိုတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ လုိက္ဖက္ေအာင္ကို ႏူးညံ့ လွပလြန္းသည္။ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ကို ေခ်ာေမာလွပလြန္းသည္။ ဘုရင္၀ီရသည္လည္း ပုထုဇဥ္ပီပီ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသျဖင့္ ရူပါကို မိဖုရားေျမာက္ကာ လက္ဆက္ထိမ္းျမားလုိက္သည္။ ေနာက္ ဘုရင္၀ီရသည္ သားေတာ္ အမႊာပူးေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းၿပီး တိုးတက္သာယာေသာ တုိင္းျပည္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းသည့္ အေျခအေနပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနလာခဲ့တာ ႏွစ္ေတြပင္ မ်ားစြာ ကုန္လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ သားေတာ္ႏွစ္ပါးလည္း အရြယ္ေရာက္ ပညာစံုတဲ့တစ္ေန႔။ ဘုရင္၀ီရသည္ ရူပါကို ခြင့္ေတာင္းသည္။ ေတာထြက္ တရားအားထုတ္ခ်င္သည္။ ရူပါကလည္း ေယာဂီ၀တ္ၿပီး တရားအားထုတ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သားေတာ္ႏွစ္ပါးကို တုိင္းျပည္အပ္မည့္အေၾကာင္း တစ္တုိင္းျပည္လံုး ေၾကာျငာေမာင္းတီးသည္။ သေဘာမတူသည့္အဖြဲ႔ အစည္းရွိလွ်င္ ကန္႔ကြက္ႏုိင္သည္။ တစ္တုိင္းျပည္လံုးရွိ အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးက သေဘာတူၾကသျဖင့္ သားေတာ္အၾကီးကို ဘုရင္အျဖစ္တင္ေျမာက္ၿပီး သားေတာ္ငယ္ကို အိမ္ေရွ႕စံအျဖစ္ တင္ေျမာက္လုိက္သည္။ ခုေတာ့ ဘုရင္၀ီရက ရဟန္း၀တ္ၿပီး မိဖုရားရူပါက ေယာဂီ၀တ္ၿပီး ေဘးမဲ့ေတာေလးထဲမွာ ကိုယ္စီ ကုိယ္စီ တရားအားထုတ္ေနၾကပါၿပီ။
ေဘးမဲ့ေတာေလးထဲကတုိင္ တုိင္းျပည္အေပၚကို ေမတၱာအေအးဓာတ္ေတြ ပို႔လႊတ္ လႊမ္းျခံဳလွ်က္ေပါ့။ ( ေတာထဲက ေခ်ာင္းငယ္ေလးရဲ႕ ဒီဘက္ျခမ္းမွာ ဦးဇင္း၀ီရက တရားအားထုတ္ပါသည္။ ဟိုဘက္အျခမ္းမွာေတာ့ ေယာဂီရူပါက တရားအားထုတ္ပါသည္။ အလည္က ေခ်ာင္းေဘးမွာ သူတို႔ကို ျပဳစု လုပ္ေကၽြးမဲ့ ဆြမ္းဟင္းအတြက္ တာ၀န္ယူတဲ့ ရြာသူ ရြာသားမ်ား ေနၾကသည္)။ ကဲ ခုေတာ့လည္း အပူကူးစက္ခံခဲ့ရေသာ ေဘးမဲ့ေတာေလး ေအးခ်မ္းသာယာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ငါးေလးမ်ား ေတာေကာင္ေလးမ်ားလည္း ေတးဆိုရင္း ျမဴးထူး ခုန္ကစားလို႔ေပါ့။ ကဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ဒို႔တေတြ အားလံုး ဒို႔ႏုိင္ငံ ဒုိ႔တုိင္းျပည္ ဒို႔လူမ်ိဳး ဒို႔ဘာသာ ဒို႔ယဥ္ေက်းမႈ႔ ဒို႔သာသနာကို ေစာ္ကားရန္စလာတဲ့ ဘယ္လိုေဘးအႏၱရာယ္မ်ိဳးကို မဆို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တြန္းလွန္ကာကြယ္ တုိက္ထုတ္ၾကရေအာင္ေနာ္။ ဘုရင္၀ီရလို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္လုိက္ေကာင္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေပါ့။
အားလံုးကို
ခင္မင္စြာျဖင့္
စံလင္း
( ကိုယ္တုိင္း ခံစား ေရးဖြဲ႔သည္)
ခ်စ္သူျမိဳ႕ေတာ္မွ ကူးယူေဖၚျပသည္။
